پذیرش و تعهد درمانی  در سال 1986 توسط هیز  ایجاد شد. این روش قسمتی از موج سوم درمان های رفتاری است و به دنبال موج دوم این درمان ها از قبیل درمان شناختی- رفتاری پدید آمد. ACT با یک برنامه تحقیقی تحت عنوان نظریه نظام ارتباطی  در ارتباط است. آشکارا این رویکرد تغییر افکار و احساسات به جای تغییر شکل، محتوا یا فراوانی آنها را می پذیرد (هیز، لوما ، بوند ، ماسودا  و لیلز ، 2006).

درمان مبتني بر پذيرش و تعهد درماني ، یکی از الگوهای بسط یافته اخیر است که فرایندهای درمانی کلیدی آن از درمان شناختي رفتاري سنتي متفاوت است. اصول زير‌بنايي آن شامل: 1) پذيرش يا تمايل به تجربه درد يا ديگر رويدادهاي آشفته کننده بدون اقدام به مهار آنها؛ 2) عمل مبتني بر ارزش يا تعهد توأم با تمايل به عمل به عنوان اهداف معني‌دار شخصي پيش از حذف تجارب نا‌خواسته، است. روش‌هاي زباني و فرايندهاي شناختي است که در تعامل با ديگر وابستگي‌هاي غيرکلامي به شيوه‌اي که منجر به کارکرد سالم مي‌شود. اين روش شامل تمرينات مبتني بر مواجهه، استعاره‌هاي زباني و روش‌هايي چون مراقبت ذهني است(هیز و همکاران، 2003). 

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) ریشه در یک نظریه‌ی فلسفی به نام زمینه گرایی عملکردی دارد و مبتنی بر یک برنامه تحقیقاتی در مورد زبان و شناخت است که نظریه چارچوب رابطه‌های ذهنی خوانده می‌شود. هدف این شیوه درمانی، کمک به مراجع برای دست یابی به یک زندگی ارزشمندتر و رضایت بخش تر از طریق افزایش انعطاف پذیری روان شناختی منجر می‌شوند و شش فرایند مرکزی دارد که به انعطاف پذیری روان شناختی منجر می‌شوند و عبارتند از: گسلش شناختی، پذیرش، ارتباط با زمان حال، خود به عنوان زمینه، ارزش‌ها و عمل متعهد)هیز و همکاران، 2006).